MICROFOON VAN DE MAAND NOVEMBER 2021

De AKG D 24 werd al in 1956 gepresenteerd, tegelijk met de veel bekendere D 19, die faam verwierf als 'de Beatles microfoon', omdat hij in de Abbey Road gebruikt werd als overhead microfoon voor Ringo's drums. De microfoons maken gebruik van de, in 1954, door Electro-Voice ontwikkelde 'Variable D' techniek, om het 'nabijheidseffect' te verminderen; doordat het geluid ook, via een aantal gaten (poorten) in de huls, de achterkant van het element bereikt, is er veel minder versterking van de lage tonen, wanneer de microfoon van dichtbij wordt besproken.
Beide AKG's waren uitgevoerd met een ring, net onder de kop, waarmee de poorten meer of minder konden worden afgesloten, zodat de gebruiker zelf kon bepalen in hoeverre de lage tonen werden afgezwakt. Er was wel een groot kwaliteitsverschil tussen beide modellen: de D 19 was bedoeld voor thuisgebruik, bij bandrecorders en voor semi professionele doeleinden, de D 24 was speciaal ontwikkeld voor professioneel gebruik in studio's, bij film en tv en als zangmicrofoon op het podium.
Dat verschil kwam ook duidelijk tot uiting in de prijs: de D 19 kostte destijds 150 D Mark, de D 24 maar liefst drie keer zoveel: 450 D Mark!

De vormgeving van de D 24 was uniek: een slanke cylinder met een, door een ronde draadkorf, afgeschermd element. Dit leverde niet alleen een elegante verschijning, het werd later door alle andere microfoonfabrikanten gekopieerd en is tegenwoordig de standaard microfoonvorm.
Hoewel het lichte gewicht het makkelijk maakte voor zangers om de microfoon in de hand te nemen, was de statiefklem de eerste jaren gesloten, zodat het snoer altijd door de klem werd geleid en de artiest dus toch nog in de buurt van het statief moest blijven.

De geluidskwaliteit van de D 24 was extreem goed en dat was, samen met zijn bescheiden afmetingen, de reden dat deze microfoons al snel te zien waren in de handen van de populairste entertainers, tussen 1956 en 1966, of ze nou Rock & Roll vertolkten, Jazz of Chansons. Ze waren populair aan beide zijden van de Atlantische Oceaan. Een van de bekendste gebruikers was Frank Sinatra, die de D 24 niet alleen op het podium gebruikte, maar ook in de studio, waar hij er onder andere het nummer 'It Was A Very Good Year' mee opnam.

Ook tegenwoordig is deze microfoon nog goed bruikbaar, voor akoestische instrumenten zoals gitaar, en voor vocalen, al zijn D 24's niet berekend op al te zwaar gebruik; voor grunten en keiharde rock kun je beter een model gebruiken dat een grotere geluidsdruk aankan.

De hoge aanschafprijs is ongetwijfeld ook de reden dat er veel meer D 19's te vinden zijn, pas vorig jaar wist ik een exemplaar te vinden dat ik voor een bescheiden bedrag aan mijn collectie kon toevoegen. D 24's werden in tegenstelling tot de D 19's ook niet als OEM gemaakt, hoewel ze in de VS wel als Norelco (het Philips merk voor de Amerikaanse markt) werden verkocht.
De AKG D 202 kan beschouwd worden als de opvolger van deze opmerkelijk succesvolle microfoon.

Veel meer modellen zijn te vinden in mijn boek Witnesses of Words. Het enige boek over vintage microfoons. Meer informatie daarover is te vinden op: www.witnessesofwords.com